این چه رسمیست؟

به هر جا که بگردانم چشم

هاله ای،  از قد رعنای تو را می بینم

و چه دردیست؟ که من

هر قدم سوی تو می آیم چند،              صد قدم دور شوی

آرزویم این است

که دمی دست ، دراز    

سوی درگاه تو بنمایم و اشک      بر سر شانه ی گرمت ریزم

مُردم از، این همه رویا که درونم خشکید

گر چه کفر است ولی

زانوانم بر خاک   سر به مُهرت شد و گشتم به نماز

که تو هم قبله ی حاجات منی

در وجودم، دم عشق است  ز  تو

وه چه تلخ است که باز                انتظارت ز  دل کوچه ی بن بست کِشم

قطره ای از دل دریای امید    در تنم مانده هنوز

شک ندارم کاین بار         سوی من می آیی

نا امیدم مکن ای مظهر مهر

شیشه ی پُر  ز  غرور

و دل فاصله ها را بشکن

نوشته شده در یکشنبه 91/2/31ساعت 5:23 عصر توسط الیاس پاکدل نظرات ( ) |