همسایه خورشید
زندگی هیچ نبود، و به آسانی یک گریه گذشت. کودکی را دیدم که دلش غمگین بود / و بدنبال عروسک می گشت. تا که در رویاها همه دار و ندارش، قلک بی اعتبارش و دل خسته و زارش/ همه را بی منت، به عروسک بخشد غافل از آینده. * زندگی فلسفه ای بیش نبود/ که در آن بیزاری، رهنمای همه یاران شده بود و محبت، افسوس./ من خودم را دیدم، آن زمانی که دلم سوخته بود و تو را می دیدم، بی خبر از من و غمهای دلم /
و تو آن
عصیانگر، که نماد همه خوبان شده بود!! و سخن از غم یاران می گفت / واپسین لحظه دیدار عجیب خود نصیحت گوی، من دیوانه شدی/
و سخن از رفتن، سخن از بی مهری!! تو که خود می گفتی خسته از هرچه نصیحت شده ای./
* حیف از بازی ایام، دریغ از تکرار
نوشته شده در یکشنبه 91/2/17ساعت
5:52 عصر توسط الیاس پاکدل نظرات ( ) |
| Design By : Pichak |
